Pooh's Magazine editie 6/96 1 juli 1996

Wat zal ik dit jaar doen met vakantie? Ieder jaar stel ik mezelf deze vraag opnieuw en doorgaans laat ik de volgende overwegingen een belangrijke rol meespelen.

Op vakantie gaan wat stelt dat nou voor, je neemt drie weken vrij, de eerste twee of drie dagen haal je je hele huis overhoop om de vakantiespullen op te zoeken van de plaatsen waar ze in de loop van het jaar terecht zijn gekomen. Als je alles bij elkaar hebt, ben je al een tikkie gespannen, maar kijk je vol verwachting uit naar wat de toekomst brengt. Daarna stap je in de bus of de auto en blijft daar dan een dag of twee in zitten met uitzondering van de verplichte rust zodat de chauffeur een beetje scherp blijft. Maar goed, na 48 of 72 uur ben je er dan. Klam, bezweet en prikkelbaar stap je uit de gevangenis waar je je kostbare vrije tijd lijdzaam hebt doorgebracht, wachtend op betere tijden. Dan begint het echt, de vakantie, de tijd om te genieten. Je moet je eerst eens installeren: al die koffers die mee zijn gegaan moeten open in de zoektocht naar het zwemspul dat je hebt meegenomen om volop te kunnen genieten van het mooie zwemwater. Al met al ben je behoorlijk gestrest wanneer je in het water kunt ontspannen, maar de geaccumuleerde stress van de laatste dagen ben je nog lang niet kwijt.

Vervolgens wil je de omgeving eens gaan bekijken en zoek je een winkel met ansichtkaarten om de familie en de hele straat een kiekje te sturen van de mooie omgeving om ze te laten zien wat ze missen. Terwijl je een volle middag bezig bent met het schrijven van de kaarten en het plakken van de postzegels, kom je tot de ontdekking dat buitenlandse postzegels in het algemeen veel viezer smaken dan het echte Nederlandse spul. Omdat je de postzegelsmaak niet kwijtraakt, smaakt het toch al afwijkende eten helemaal raar.

Na twee of drie dagen begint het ergste onderdeel. Je moet wennen aan het eten, maar omdat dat niet direct lukt, krijg je buikloop en duurt het minstens drie dagen voordat je weer op de been bent. Ben je met vriend, vriendin of familie? Gegarandeerd dat je dan om beurten ziek wordt van het eten, zodat je de eerste week van de vakantie nergens anders aan toe komt dan het versturen van kaarten en verplegen van elkaar. Kortom hoewel je in het begin van de vakantie enigszins begon te ontspannen, is het de laatste dagen alleen maar erger geworden.

Vervolgens ga je in dat verre land op stap en loop je twee dagen te zoeken naar de mooie plekjes die je graag wilt zien, maar omdat niemand je verstaat, kun je ze niet zomaar vinden. Als klapstuk krijg je dan het vermoeiendste onderdeel. Omdat je de rest van je leven in de schoot van je familie moet doorbrengen, kun je er niet onderuit om voor iedereen souvenirs mee te nemen. Dus de laatste week gaat volledig op aan het zoeken naar souvenirs. Omdat je weet dat de aandenkens die je voor je dierbaren meeneemt altijd aan verschrikkelijk hoge eisen onderworpen worden, doe je je best om daar dit keer iets verschrikkelijk moois van te maken. Terwijl je van tevoren weet dat dit bijna onmogelijk is. (Als ervaren souvenir-afkeurder, weet ik dat het volkomen onmogelijk is om iets te krijgen waar je niks op aan kunt merken). Je bent volledig afgepeigerd wanneer je eindelijk voor iedereen iets hebt. (Niet omdat je er van overtuigd bent dat ze ze leuk vinden, maar omdat je niet meer energie hebt om door te zoeken).

Dan komt de thuisreis, de laatste dag, je moet alles weer inpakken en tot de conclusie komen dat alles wat je in je koffers had zitten toen je kwam er met geen mogelijkheid weer in kunt krijgen nu je terug gaat, om van souvenirs nog maar niet te praten. Dus behalve dat je al die koffers weer mee moet slepen, heb je ook nog een tiental plastic zakken waar geen ruimte voor is in de bagageruimte en die je dus twee dagen op schoot moet houden.

Eindelijk kom je dan weer thuis, waar je de schijn op moet houden dat je je verschrikkelijk vermaakt hebt en dat je nu weer volkomen uitgerust bent. Omdat de tuin twee weken verwaarloosd is, moet je die te lijf gaan en ook moet je de was van de vakantie allemaal nog doen. Bovendien moet je om de schijn van een geslaagde vakantie op te houden ook nog twee dagen naar een zonnebank, omdat iedereen moet kunnen zien dat je weg bent geweest.

Gelukkig kun je de eerste week op je werk weer tot rust komen. Je zegt gewoon dat je het ritme weer te pakken moet krijgen, omdat je niks hoefde te doen in de vakantie.

Vakantie? Nou weet je wat, ik sla dit jaar maar eens over. Een goed boek, m'n natje en droogje mooi bij de hand en geen ontberingen dit jaar. En maar weer eens afwachten wie er dit jaar met een gebroken been en/of zonder auto terugkomt.

Prettige vakantie,
Roelof