Pooh's Magazine editie 6/96 1 juli 1996

Waardering: 7.5 (max. 10.0)

Jaar : 1995
Ned.Prem. : 1996
Speelduur : 122 min.
Regie : Tim Robbins
Produktie : Jon Kilik, Tim Robbins, Rudd Simmons
Script : Tim Robbins, gebaseerd op het boek van Zuster Helen Prejean
Muziek : David Robbins
Beelden : Roger A. Deakins
Cast : Susan Sarandon, Sean Penn, Raymond J. Barry, R. Lee Ermey, Roberta Maxwell, Robert Prosky

Iets over drieën vertrokken wij richting Tuschinski, om daar om vier uur de middagvoorstelling van DEAD MAN WALKING te gaan bezoeken. Twintig minuten wachten later stapten we op lijn 14, die echter nog op de Admiraal de Ruyterweg (waar een dag eerder overigens nog een vrouw verongelukt was onder diezelfde lijn) blijk gaf van enorme storingen. Hierdoor mochten we uiteindelijk op de Dam uitstappen en over het Rokin rennen om nog net op tijd in de Reguliersbreestraat te arriveren.

Helen - voor de vaste lezers, daar zijn we weer - Prejean (Susan Sarandon), een non, schrijft met de ter dood veroordeelde en op zijn executie wachtende moordenaar en verkrachter Matthew Poncelet (Sean Penn). Gaandeweg wordt het contact intiemer en Helen gaat hem opzoeken. Zij wordt de persoon die Poncelet begeleidt tijdens de laatste dagen voordat de injecties zullen worden toegediend.

Matthew Poncelet wordt in beeld gebracht als een behoorlijk ijskoude man, die zijn ware gevoelens pas durft te tonen op het moment dat zijn leven nog maar enkele minuten duurt. Hij heeft zich bij zijn lot neergelegd en daardoor durft hij zijn dieper liggende gevoelens pas te tonen op het moment dat zijn leven nog maar enkele minuten duurt. Op dat moment is Sean Penn op zijn sterkst. Heel even verkrampt zijn gezicht, om enkele seconden later weer netjes in de plooi te zitten.

Voortdurend wordt Helen heen en weer geslingerd tussen de gevoelens van de familie van de vermoorde tieners en die van Matthew. Susan Sarandon kreeg voor haar rol als non, die het echter vertikt om in een habijt rond te gaan lopen, een Oscar. Mijns inziens bij gebrek aan concurrentie: Elisabeth Shue (LEAVING LAS VEGAS) was de enige bij wie het beeldje terechter terecht was gekomen. Een rol aangaan in een film als DEAD MAN WALKING is zondermeer gewaagd, maar Sarandon vlamt geen moment, is echter wel bijzonder solide.

Sarandon's echtgenoot Tim Robbins heeft gekozen voor een betrekkelijk nuchtere aanpak. Af en toe vloeien er tranen, maar DEAD MAN WALKING is zeker geen aaneenschakeling van emotionele uitspattingen. Dat heeft gedeeltelijk natuurlijk te maken met hoe de werkelijkheid is geweest. Robbins, een van de meest bewonderenswaardige personen in de filmwereld dankzij films als JACOB'S LADDER en zijn eerste regie-project BOB ROBERTS, krijgt respect voor zijn keuze. Het is alleen jammer dat deze vorm van filmen al vele malen eerder in documentaires over hetzelfde onderwerp aan de orde is geweest. Daardoor boet DEAD MAN WALKING enigszins aan kracht in.

©Copyright Menno Peeters (mpeeters@pvda.nl), 31-05-96