Pooh's Magazine editie 5/96 1 juni 1996

BROKEN ARROW
een korte recensie door Menno Peeters

Waardering: 4.0 (max. 10.0)

Jaar : 1996
Speelduur : 108 min.
Regie : John Woo
Produktie : Bill Badalato, Mark Gordon, Terence Chang
Script : Graham Yost
Muziek : Hans Zimmer
Beelden : Peter Levy
Cast : John Travolta, Christian Slater, Samantha Mathis, Delroy Lindo, Frank Whaley, Bob Gunton, Howie Long, Vondie Curtis-Hall, Kurtwood Smith

Bij SPEED had ik graag iets meer naar achteren in de zaal gezeten, omdat je op de eerste rij nou eenmaal een ontzettend stijve nek plus onvermijdelijk opkomende meligheid te verduren krijgt. Bij BROKEN ARROW kreeg ik, ondanks dat ik een stuk verder in de zaal zat dan bij het vorige verzinsel van Graham Yost, toch last van meligheid en mijn knieën. Zou er een of andere quotiënt te verzinnen zijn? Naja, laat maar..

Vic Deakins (John Travolta) en Riley Hale (Christian Slater) vliegen samen in een ongeveer 63 ziljoen dollar kostende Stealth, met nucleare wapens aan boord. Deakins blijkt niet de aardige vent te zijn die hij leek en probeert Hale uit het vliegtuig te wippen om er vervolgens met de wapens vandoor te gaan. Hale belandt aan zijn parachute met een mooie boog in de verlaten woestijn en ontmoet daar puur toevallig opzichtster Terry Carmichael (Samantha Mathis), met wie hij de achtervolging op zijn rivaal inzet.

Ik wind er geen doekjes om: Christian Slater is zonder twijfel mijn favoriete acteur. Middels films als PUMP UP THE VOLUME, HEATHERS, UNTAMED HEART en MURDER IN THE FIRST, heeft hij zich voorgoed in mijn gevoelens gespeeld. BROKEN ARROW is een heel ander verhaal, echter. Spectaculair, vlammend en met een nooit temperende aktie, dendert de film over het scherm. Dat daarbij alle clichés weer naar boven gehaald worden, moet men kennelijk voor lief nemen.

Naast die clichés zijn er ook nog de scènes die gewoon té ver gaan en daardoor een parodie op zichzelf worden. Beste voorbeeld daarvan is een helikopter die woestijnwachtster Terry wel érg in levensgevaar brengt. Hier moet zelfs even teruggedacht worden aan de laatste passages in SUDDEN DEATH, en dat kan niet gezond zijn. De hereniging tussen PUMP UP THE VOLUME-hoofdrolspelers Slater en Mathis had weinig slechter kunnen uitpakken.

"Extreem" is een moeilijk woord. Natuurlijk zie je niet vaak een man meevliegen op een explosief of een Stealth te pletter vliegen tegen een berg, maar enige subtiliteit mag best geboden worden. Die subtiliteit is nou juist wat eerdere films van Hong Kongse schietpartijchoreograaf nummer één John Woo zo aantrekkelijk maakt. Prenten als BULLET IN THE HEAD en HARD BOILED zijn niet te versmaden. Zodra Amerikanen echter hun kop opsteken in deze scene, lijkt er een gigantisch deel van de charme verloren te gaan. Mijn advies aan Woo dan ook: laat Hollywood voortaan links liggen.

Waarom dan toch nog een 4, vraag ik me af? Wel, omdat ikzelf mijn gevoel plus verstand eens wat vaker zou moeten leren uitschakelen.

©Copyright Menno Peeters (mpeeters@pvda.nl), 21-05-96