Pooh's Magazine editie 6/95 1 December 1995 (Dubbelnummer)

POCAHONTAS

Waardering: 8.5 (max. 10.0)

Jaar: 1995
Speelduur: 81 min.
Regie: Mike Gabriel, Eric Goldberg
Produktie: James Pentecost
Script: Carl Binder, Susannah Grant, Philip LaZebnik
Muziek: Alan Menken (teksten van Stephen Schwartz)
Stemmen: Mel Gibson, Irene Bedard, Russell Means, David Ogden Stiers, Linda Hunt, Christian Bale

Mijn eerste Sneak Preview en meteen flink midden in de roos! Dat smaakt naar meer.. Zoals waarschijnlijk bij vrijwel elke vertoning waarvan je van tevoren niet weet welke film je gaat zien, begint de verrassing bij mensen die de zaal verlaten zodra de eerste beelden het scherm sieren. Zelfs bij POCAHONTAS was dit het geval. Onbegrijpelijk; je zou toch denken dat deze mensen het 'zonde van het geld' vinden, of zo, en daarom maar blijven zitten?

Op zoek naar goud, vaart een schip vol Engelsen richting Virginia, het onbekende land. Gouverneur Radcliffe (stem van David Ogden Stiers) is en blijft een enkel op rijkdom beluste tiran en verliest al snel de sympathie van John Smith (stem van Mel Gibson). John ontmoet het 'wilde' meisje Pocahontas (stem van Irene Bedard) en komt tot de ontdekking dat het originele plan alle goud in te nemen en de Indianen te elimineren, niet uitgevoerd mag worden. De partijen hebben de wapens echter al in de aanslag.

Als er één soort film is waarvan je al voordat hij überhaupt vervaardigd is, kunt voorspellen dat hij prima in orde zal zijn, is het wel een Disney-film. Correctie: een Disney-animatiefilm, want de speelfilms van diezelfde maatschappij zijn over het algemeen niet om over naar huis te schrijven. De afgelopen jaren werd het publiek op vele adembenemende animaties getracteerd, in de vorm van de kaskrakers THE LITTLE MERMAID, BEAUTY AND THE BEAST, ALADDIN en THE LION KING. En bij elke nieuwe film werden de tekentechnieken nog indrukwekkender. Die lijn wordt echter niet doorgezet in Disney's laatste creatie, POCAHONTAS.

De natuurbeelden zijn schitterend en gedetailleerd. Enkele hoogtepunten: overhangende slierten struik en boom tijdens een kano-tochtje, de natte redding van een overboord geslagen jongeman en regendruppels op bladeren, de grond en in reeds bestaande plassen. Deze scènes kunnen zonder problemen toegevoegd worden aan het beste dat ooit uit de studio's van Disney is komen rollen.

De twijfel zit echter bij de personages. Zowel Pocahontas als John Smith zijn simpel getekend, bestaan slechts uit enkele lijnen. Dat zou effectief kunnen zijn (zwart/wit gebruiken werkte perfect in SCHINDLER'S LIST), maar is het hier dus niet. De romantische passages vallen nogal in het water, met name die waarin de onvermijdelijke zoen plaatsvindt. De hoofden van Pocahontas en John zijn wel vlak bij elkaar, maar het lijkt alsof beide nogal geforceerd kussen. Van een tongzoen is sowieso geen sprake. Wellicht is dit, overigens heeft nog geen enkele tekenfilm een zoen fatsoenlijk in beeld gebracht, een interessante uitdaging voor de volgende film.

Het verhaal is, zoals te verwachten viel, standaard. De kijker proeft geen moment dat de onstane romance misschien nu wel eens níet de oplossing voor de op stapel staande oorlog zal zijn. Toch is dit uiteraard dé manier om de ook naar deze film weer in grote getale trekkende jeugd te tonen hoe liefde en tolerantie uiteindelijk de remedie tegen alle pijn kan zijn. Dat POCAHONTAS slechts extreem losjes is gebaseerd op een waargebeurd verhaal, doet daar niets aan af. De waarheid is duidelijk.

Is er geen behoefte aan boodschappen, dan rest er gewoon nog een bloedmooi avontuur, met de gebruikelijke grappige interacties. Het ondeugende wasbeertje Meeko steelt de show op dit gebied, en tevens koekjes en kluiven. Hij sluit vriendschap met het hondje van de briese gouverneur, dat van een verwend ettertje verandert in een gezellig en zelfs komisch vriendje. Daarnaast is er nog het kleine vogeltje Flit, dat erachter komt dat onderwater met je lange snavel vastzitten in het hout van een kano geen prettige aangelegenheid is.

Superleuk is het echter allemaal wel. POCAHONTAS is zeker niet Disney's beste, maar krikt het humeur absoluut voor enige tijd op. Sprekende, wijze bomen, in dit geval Grandmother Willow, daar houden we toch allemaal van?

©Copyright Menno Peeters (mpeeters@pvda.nl), 12-11-95