LEGENDS OF THE FALL
een recensie door Menno Peeters

Waardering: 8.0 (max. 10.0)

Jaar: 1995
Speelduur: 133 min.
Regie: Edward Zwick
Produktie: Edward Zwick, Bill Wittliff en Marshall Herskovitz
Script: Susan Shilliday en Bill Wittliff, gebaseerd op de novelle van Jim Harrison
Muziek: James Horner
Beelden: John Toll
Cast: Anthony Hopkins, Brad Pitt, Aidan Quinn, Julia Ormond, Henry Thomas, Karina Lombard, Gordon Tootoosis

Het is echt geen verwijt naar LEGENDS OF THE FALL toe, maar gezien het toch aardige succes van deze film, lijkt THE HOUSE OF THE SPIRITS, uit 1993, inderdaad om nogal bedenkelijke redenen de grond in geboord te zijn.

Ergens in een fantastisch mooi gebied, ver weg van het geweld van de eerste wereldoorlog, wonen kolonel Ludlow (Anthony Hopkins) en zijn drie zonen. De jongste, Samuel (Henry Thomas), komt op een dag thuis met zijn verloofde Susannah (Julia Ormond). Alfred (Aidan Quinn) en Tristan (Brad Pitt) tonen direct al veel interesse in haar gaan en staan. Samuel besluit in dienst te gaan en vertrekt samen met zijn twee broers naar het front, Susannah bij zijn vader achterlatend.

Het verhaal van LEGENDS OF THE FALL is niet bijzonder vlammend. Iets specifieker kan gezegd worden dat de diverse onderdelen allemaal op zich het in zich hebben een film te dragen, maar dat geen ervan dat in deze film daadwerkelijk doet.

De hartstocht en passie, waarin Susannah een hoofdrol speelt, bereikt nooit monumentale hoogten. Ze wordt heen en weer geslingerd tussen de drie broers, maar voor geen van hen lijkt haar hart te ontploffen, al doet het script zijn best haar volledig voor Tristan te laten vallen. Nou is dat niet zo'n probleem, ware het niet dat ook het dramatische gedeelte niet bijzonder sterk is. Het is logisch aan te nemen dat Susannah volledig gek zou worden van de commotie rondom haar persoontje, maar dat gebeurt niet. Wezenloze blikken zijn er ook nauwelijks, vandaar dat de conclusie enkel en alleen kan zijn dat uit de rol van Susannah veel meer kracht geput had kunnen worden. Julia Ormond is capabel genoeg.

Ook de scenes waarin de jongens in de oorlog, in gevecht, te zien zijn, roepen hunkering naar meer op. Bij lange na niet wordt het niveau van films als PLATOON benaderd. De ontreddering bij Tristan als er iets gruwelijks gebeurt, is echter sterk. Het moeilijke van het vervaardigen van een epos als LEGENDS OF THE FALL is dat zo ontzettend veel facetten meespelen. Er kan dan gekozen worden voor een superlange uitwerking, waarbij elk onderdeel genoeg tijd krijgt om volledig uit de doeken gedaan te worden. De keuze echter om een vele uren durende film te maken, is uiteraard erg lastig, want een dergelijk werk slaat commercieel gezien over het algemeen geen deuk in een pakje Hollywood-boter.

Pas tijdens de aftiteling zag ik dat Henry Thomas de rol van Samuel heeft. Henry Thomas, dat schattige joch dat E.T. in 1982 naar huis liet bellen, die had inmiddels toch een filmografie gevuld met shitfilms opgebouwd? Het schijnbaar overstoere jongetje (waarom speel je anders een rol in het vierde deel van PSYCHO?) is kennelijk getemd, want in LEGENDS OF THE FALL is Samuel een nog nauwelijks volwassen kneusje eerste klas. Verloving schijnt voor hem niet in te houden dat hij zich volledig veilig en onbedreigd voelt als hij met de gelukkige jongedame samen is, integendeel. Thomas verrast positief.

Een van de sterkste punten van de film is de veroudering en later zelfs het verval van vader Ludlow. De harde doch rechtvaardige kolonel kan zijn zonen niet meer opdragen wat te denken, wordt alleen gelaten en is jaren later mede dankzij een beroerte onherkenbaar geworden. In eerste instantie, want de beer in hem brult nog steeds en nog altijd durft hij zijn middelvinger naar de regering, waar zoon Alfred inmiddels een hoge functie heeft, op te steken. Anthony Hopkins brengt een ijzersterk figuur, in nagenoeg alle scenes, dat alleen qua uiting, vorm- en omgeving verschilt van de John Kellogg, zijn bijzonder komische personage in THE ROAD TO WELLVILLE, een zwaar ondergewaardeerde humoristische film uit 1994.

Hoe geweldig Hopkins ook nu weer is, de film krijgt grote glans dankzij Brad Pitt. Het karakter Tristan is weliswaar een stuk vriendelijker dan enkele van zijn voorgaande rollen (TOO YOUNG TO DIE?, THELMA & LOUISE, KALIFORNIA, TRUE ROMANCE), toch is ook hier het vechtende, het staan voor waar je in gelooft, ruimschoots aanwezig. Daarmee kan Pitt uitstekend uit de voeten. Het is dan ook aannemelijk dat hij vast en zeker zelf een vergelijkbaar persoon is. Acteurs die in hun spel veel van zichzelf leggen, zijn zonder twijfel niet verkeerd bezig.

Brad Pitt was eerder, in 1992, te zien in het voor de beelden een Oscar winnende A RIVER RUNS THROUGH IT. Twee jaar later speelt een volwassener Pitt een hoofdrol in LEGENDS OF THE FALL en wederom wordt de Oscar binnen gesleept. Ook al heeft zijn acteerwerk daar in principe niets mee te maken, het wordt wellicht eens tijd voor meer erkenning van zijn werk.

(c)opyright Menno Peeters (mpeeters@pvda.nl), 15-10-95

Return to index