WES CRAVEN'S NEW NIGHTMARE
een recensie door Menno Peeters

Waardering: 8.0 (max. 10.0)

Jaar : 1994
Speelduur: 112 min.
Regie : Wes Craven
Produktie: Marianne Maddalena
Script : Wes Craven
Muziek : J. Peter Robinson
Cast : Heather Langenkamp, Robert Englund, Miko Hughes, David Newsom, Tracy Middendorf, John Saxon, Wes Craven

Tien jaar geleden sneed Freddy Krueger voor het eerst enkele tieners aan stukken. Diverse films later leek hij in FREDDY'S DEAD - THE FINAL NIGHTMARE eindelijk het onderspit te delven. Het is Wes Craven zowaar gelukt een goede reden te vinden voor toch nog een NIGHTMARE ON ELM STREET-film.

Heather Langenkamp speelde in 1984 de rol van Nancy in een van de populairste horrorfilms aller tijden, Robert Englund werd als de griezel-met-versleten-trui Freddy de grootste horrorheld sinds Christopher Lee. In 1994 leeft Langenkamp een tevredenmakend leventje met echtgenoot Chase (David Newsom) en zoontje Dylan (Miko Hughes). De regisseur van de film die haar het grote geld bracht, Wes Craven, blijkt bezig te zijn met het script voor een nieuwe NIGHTMARE ON ELM STREET. De titel zal WES CRAVEN'S NEW NIGHTMARE worden.

Dat is in het kort het verhaal van de film, eh, van hoe het in het echt ging. Het eerste half uur van WES CRAVEN'S NEW NIGHTMARE geeft een erg onbehaaglijk gevoel. Het verhaal achter het maken van een horrorfilm verfilmen, da's toch wel erg goedkoop? Maar naarmate de film vordert en werkelijkheid en fantasie steeds meer door elkaar heen lopen, wordt duidelijk dat hier een prachtig staaltje van inventief filmmaken tentoongesteld wordt.

Tijdens de aftiteling is er zelfs ruimte voor humor à la NAKED GUN. Heather Langerkamp: herself, Robert Englund: himself. Wes Craven: himself en ook Freddy Krueger: himself. Freddy is in deze film trouwens niet zo nadrukkelijk aanwezig als voorheen en dat geeft al aan dat hier meer aandacht is besteed aan een sterk script. Het script zelf speelt een belangrijke rol in het script, vandaar dat het zo origineel is.

Acteren is nooit iets erg belangrijks geweest in het griezel-genre. IJzig schreeuwen of een van pijn vertrokken gezicht trekken, kan iedereen immers wel. Langenkamp (die na de eerste NIGHTMARE weinig meer van zichzelf heeft laten zien) zegt keurig haar zinnetjes op. Robert Englund (die na de eerste NIGHTMARE veel te veel heeft laten zien) had als zichzelf een wat grotere rol mogen krijgen, want wat er allemaal precies met hem gebeurt als Freddy steeds dichter bij de bewoonde wereld komt, blijft buiten beeld. De enige die echt een sterke rol speelt, is de jonge Miko Hughes, die eerder in JACK THE BEAR ook al Dylan heette. Vooral op de momenten dat hij met Freddy's stem praat, neemt de spanning behoorlijk toe. Het op het eerste gezicht irritante en overbodige intermezzo van Dylan die een superdrukke snelweg begint over te steken, valt gelukkig toch wel te accepteren.

Eén van de grootste punten van discussie bij horrorfilms blijft altijd de vraag of kinderen wel überhaupt ook maar op enige wijze bloot zouden moeten worden gesteld aan dit genre. Dylan wordt flink achtervolgd en doodsbang gemaakt door diverse gruwelen. Men hoeft zich echter waarschijlijk minder ongerust te maken over Miko's angsten dan over kinderen die WES CRAVEN'S NEW NIGHTMARE per ongeluk in papa's video vinden en besluiten de prent te zien. Het kleine hummeltje ziet enkel en alleen camera's, felle lichten en Robert Englund met Halloween-masker die na de opnames vast en zeker een ijsje voor hem heeft gekocht.

Een horrorfilm die niet eng, maar wel goed is, is dat vernieuwend of niet? De gore stukjes zijn al tig keer eerder vertoond en sommige scenes, bijvoorbeeld die waarin Freddy zijn tong nogal erg ver uitsteekt, zijn ronduit slap. Zelfs angst is nauwelijks te voelen. Misschien moet de conclusie wel gewoon luiden dat WES CRAVEN'S NEW NIGHTMARE geen horrorfilm is..

(c)opyright Menno Peeters (mpeeters@pvda.nl), 19-09-95

Return to index