STARGATE
een recensie door Menno Peeters

Waardering: 3.0 (max. 10.0)

Jaar : 1994
Speelduur: 122 min.
Regie : Roland Emmerich
Produktie: Joel B. Michaels, Oliver Eberle & Dean Devlin
Script : Dean Devlin & Roland Emmerich
Muziek : David Arnold
Beelden : Karl Walter Lindenlaub
Cast : Kurt Russell, James Spader, Jaye Davidson, Viveca Lindfors, Alexis Cruz, Mili Avatal

Constant worden er films uitgebracht waarvan wordt beweerd dat er een nieuw meesterwerk is voltooid. Eigenlijk worden alle trailers ('voorstukjes') met deze boodschap uitgezonden. Als een film dan enigszins tegenvalt, is dat nog alleszins te accepteren. Niet iedereen houdt immers van hetzelfde genre. STARGATE is een niet welkome uitzondering op die regel. Zelfs als s.f.-film heeft deze prent extreem weinig te bieden.

Daniel Jackson (James Spader) probeert enkele intelligente lieden ervan te overtuigen dat de Egyptische piramides heel wat meer geheimen herbergen dan iedereen ooit had durven denken. Hij wordt uitgelachen, maar via een goedgelovige mevrouw komt hij terecht bij een militair instituut waar onderzoeken worden gedaan naar het zogenaamde Stargate'. Via dit ingenieus ontworpen apparaat reizen hij en een groepje soldaten, onder leiding van kolonel Jack O'Neill (Kurt Russell), naar een verre uithoek van het universum. Hier blijkt een groep Egyptenaren al lange tijd onderdrukt te worden door zonnegod Ra (Jaye Davidson).

Jackson, O'Neill en de anderen hadden beter thuis kunnen blijven. Wat ze namelijk aan de andere kant van de poort aantreffen is niks meer dan een slappe aktiefilm. De piramide die vlak na de reis in beeld komt, doet vermoeden dat een grandioos avontuur wacht. De grazende en candybar-lustende ruimte-yak veroorzaakt zelfs nog heerlijke herinneringen aan STAR WARS, maar daarna is de koek op.

De Egyptenaren schrikken van de onverwachte gasten, maar zien Jackson vanwege een hangertje al snel aan voor god. Hij krijgt gebeden, heerlijke maaltijden, wasbeurten en uiteraard ook een vrouw aangeboden. Hij wijst haar, in al z'n onschuld de deur, wat een uur later leidt tot een echt niet romantische romance. James Spader lijkt het allemaal prima te vinden. Gelukkig heeft hij aan het begin van de film wel nog even charmant kunnen acteren.

Jack O'Neill is een gebroken man, want zijn zoontje is tragisch aan z'n einde gekomen. Vandaar dat hij accoord gaat met een contract dat zegt dat hij de hele universele snelweg op moet blazen, inclusief zichzelf. Zijn crew slaagt er echter niet in direct terug te keren, zoals de afspraak was, en dus krijgt hij een dilemma. Aan het slot van de film komt alles op zijn pootjes terecht en kan hij zijn leven nieuw leven inblazen.

Met een mooi masker op regeert Ra zijn wereld. Daaronder is hij een mager jongetje dat je 't liefst een trap onder z'n kont zou willen geven. Probeer dat trouwens maar niet; hij kan met zijn blote hand iemand electrocuteren, net zoals Keizer Palpatine in STAR WARS. Ra heeft een volledig geautomatiseerde piramide en de baard in de keel, bovendien heeft hij een geheel volk om te tiranniseren. Hij is in en in slecht. Bla bla bla.

De toon van licht sarcasme in de vorige alinea's is niet onbewust ingezet. STARGATE is een draak van een film, die werkelijk zó ontiegelijk veel clichés naar boven haalt, dat het een parodie op zichzelf wordt. Naast de clichés is er zelfs ook nog plaats voor lachwekkende stunts. Met name de opstijgende piramide (zie BAD TASTE voor een komischer effect) is een knap stukje stompzinnig script.

Mooie beelden, zo nu en dan spectaculaire special effects, een in orde zijnde soundtrack (van David Play Dead' Arnold) en het redelijk acceptabele begin van de film zijn de enige aanwezige pluspuntjes. Verder is STARGATE op en top een flop.

(c)opyright Menno Peeters (mpeeters@pvda.nl), 21-09-95

Return to index